Blogs

Het kan bijna niet missen dat je als raadslid bent aangesproken op het bericht over de boodschappenboete van 7.000 euro. Net als iedereen heeft het mij ook beroerd. Wat verschrikkelijk uitzichtloos dit moet zijn voor de betreffende vrouw – en misschien wel meer mensen. Maar het heeft me ook verontwaardigd.

Meeslepende, en vooral overtuigende betogen zou ik houden. Als eerste over verbeteringen voor fietsers: minder verkeerslichten die ook nog eens korter op rood moesten staan. Voor mij was evident: de oplossingen liggen voor het oprapen; iemand moet het even roepen. En dat zou ik dan wel even doen.

Maar wat zouden de Rotary-leden doen als zij raadslid zouden zijn? Verstandige mensen, toch? Leiders in hun vakgebied. Mensen die iets voor elkaar krijgen en zich inzetten voor een betere wereld. Totdat het over politiek gaat.

Toen ik eindelijk achter de eigenlijke reden kwam waarom ik geen lessen durfde te nemen, ben ik me anders gaan gedragen. Ik sprak erover met anderen en raadpleegde een ...

Het gaat om woorden, soms om letters. Wij, politici, kunnen er hele lange debatten over voeren. Prachtig! Allemaal in de hoop dat alles straks anders wordt. Op het zogenaamde partijcongres worden de amendementen ingediend en verdedigd. En dan wordt er over gestemd. Pas als de meerderheid voor is, is de tekstwijziging een feit. Ik hoop dat deze club het beter doen als ik indertijd. Ooit verdedigde ik namelijk zelf een resolutie op een partijcongres. Het werd een fiasco.

Ben jij een ochtendmens? Dan zul je het politieke leven af en toe vervloeken. Er komt geen eind aan de vergaderingen. Iedereen moet nog wat zeggen. Zijn plasje doen. Hoe reageer jij op dat oeverloze georeer? Laat je je er soms toe verleiden maar niets meer te zeggen? Of spreek je juist dat ene zinnetje uit: “Ik ben het eens met de voorgaande sprekers.”

Politiek theater. Dan denk je al gauw aan politieke spelletjes. Het slachtofferige klagen als dezelfde motie het voor de 3e keer niet haalt. Met veel misbaar de raadszaal uitlopen als protest. Met rollende ogen de handen in de lucht heffen als een opponent iets zegt. Allemaal om een beetje aandacht te krijgen van pers en publiek. Zelf waardeerde ik dat theatrale gedoe ook niet, ik vond het overdreven gedoe. Maar de tribunes blijven leeg. De klaagzang over saaie vergaderingen blijft bestaan. De burgers doen nog steeds niet echt lekker mee, behalve de ‘usual suspects’. Je moet dus wat. Daarom ben ik ben er anders naar gaan kijken. En ik kom tot de conclusie dat we het debat serieus aantrekkelijker moeten maken, als raad, als raadslid.

In het volle publieke licht zichtbaar maken dat je van standpunt wijzigt, vergt moed. Je loopt het risico dat je wordt weggezet als een slappeling of een draaier. Vandaag kan je er op worden aangesproken in de raadszaal, morgen op straat bij de bakker en volgende week op de ledenvergadering. En de krant verschijnt ook nog…. Hoe kun je een debat voeren waarin je een geloofwaardig je mening kunt bijstellen?

Fractievoorzitter en wethouder zijn belangrijke spelers op het politieke speelveld. Soms vechten zij om de macht binnen de gemeenteraad. Soms binnen de eigen partij. Het dualisme heeft de rolverdeling gezuiverd, maar niet persé vergemakkelijkt. Een fractievoorzitter die de wethouder weigert toe te laten in de fractiekamer speelt een politiek spelletje. De fractievoorzitter die de college-agenda samen met de wethouder bespreekt doet dat ook. Duaal samenspel gaat niet over het wel of niet met elkaar spreken, noch over machtsvertoon; het gaat over het besef van de rolverdeling en daarnaar handelen.

Normaal gesproken is deze tijd het moment om je als raadslid voor te bereiden op de aankomende kadernota. De jaarstukken zijn door college vastgesteld. De 1e kwartaalrapportage is ook onderweg naar de raad. Het beleid is volop in uitvoering. Het is tijd om je te laten informeren over de stand van zaken van jouw prioriteiten. Ten gevolge van de coronamaatregelen, ligt een gesprek op de markt, een ledenvergadering, een uitnodiging om bij de fractievergadering te zijn of een face to face spreekuur niet voor de hand. Gelukkig zijn er alternatieven om toch samen met inwoners, organisaties en/of je eigen achterban je mening te vormen.