Het zijn nog altijd hectische tijden. De kabinetsformatie komt met horten en stoten op gang, de coronamaatregelen worden met hetzelfde gehakketak versoepelt. Heeft een minderheidskabinet kans van slagen? Het zou de een radicale vernieuwing zijn in de bestuurscultuur van Nederland. Ondertussen vergaderen de gemeenteraden al meer dan een jaar digitaal. De besluitvorming gaat door, maar het onderlinge vertrouwen is kwetsbaar omdat de verzachtende ontmoetingen na afloop van vergaderingen en in de wandelgangen er vrijwel niet zijn. Politiek zonder ontmoetingen brengt weinig voldoening. Samen dingen voor elkaar krijgen brengt wel voldoening. In die zin vond ik het bericht van Groen Links Oostellingwerf een lichtpunt. Zij sluiten zich aan bij de coalitie in hun gemeente om een meerderheidscoalitie te vormen en daarmee het raadsakkoord effectiever te kunnen uitvoeren. Aansluitingspolitiek in plaats van afscheidingspolitiek. Is het een manier om je te profileren, of is coalitiedeelname dan een slechte keuze?
De dag die je wist dat zou komen. Elke functie in de politiek stopt een keer. Onherroepelijk. Je weet alleen nooit precies wanneer. Hoe stop je op het hoogtepunt?
Ken je ze ook, die inwoners die eindeloos participeren, maar geen greintje respect op kunnen brengen voor het besluit? Of die actiegroep, die als een paddenstoel uit de grond komt maar alleen uit is op het eigen gelijk? Jij doet je best je luisterend op te stellen, maar zij geven geen sjoege.
Nu de verkiezingen voor de Tweede Kamer voor de deur staan en de gesprekken er over gaan, merk ik dat de ambitie-vraag zich ook opdringt in de lokale politiek. Fractievoorzitters zijn er al mee bezig, omdat het bestuur hen vaak betrekt in de eerste processtappen. Of omdat er binnen de gemeenteraad wordt gepeild en gepolst hoe partijen staan tegenover de formatie. Ja, echt! Nu al.
Het kan bijna niet missen dat je als raadslid bent aangesproken op het bericht over de boodschappenboete van 7.000 euro. Net als iedereen heeft het mij ook beroerd. Wat verschrikkelijk uitzichtloos dit moet zijn voor de betreffende vrouw – en misschien wel meer mensen. Maar het heeft me ook verontwaardigd.
Meeslepende, en vooral overtuigende betogen zou ik houden. Als eerste over verbeteringen voor fietsers: minder verkeerslichten die ook nog eens korter op rood moesten staan. Voor mij was evident: de oplossingen liggen voor het oprapen; iemand moet het even roepen. En dat zou ik dan wel even doen.
Maar wat zouden de Rotary-leden doen als zij raadslid zouden zijn? Verstandige mensen, toch? Leiders in hun vakgebied. Mensen die iets voor elkaar krijgen en zich inzetten voor een betere wereld. Totdat het over politiek gaat.
Toen ik eindelijk achter de eigenlijke reden kwam waarom ik geen lessen durfde te nemen, ben ik me anders gaan gedragen. Ik sprak erover met anderen en raadpleegde een ...
Het gaat om woorden, soms om letters. Wij, politici, kunnen er hele lange debatten over voeren. Prachtig! Allemaal in de hoop dat alles straks anders wordt. Op het zogenaamde partijcongres worden de amendementen ingediend en verdedigd. En dan wordt er over gestemd. Pas als de meerderheid voor is, is de tekstwijziging een feit. Ik hoop dat deze club het beter doen als ik indertijd. Ooit verdedigde ik namelijk zelf een resolutie op een partijcongres. Het werd een fiasco.
Ben jij een ochtendmens? Dan zul je het politieke leven af en toe vervloeken. Er komt geen eind aan de vergaderingen. Iedereen moet nog wat zeggen. Zijn plasje doen. Hoe reageer jij op dat oeverloze georeer? Laat je je er soms toe verleiden maar niets meer te zeggen? Of spreek je juist dat ene zinnetje uit: “Ik ben het eens met de voorgaande sprekers.”
