Politiek theater. Dan denk je al gauw aan politieke spelletjes. Het slachtofferige klagen als dezelfde motie het voor de 3e keer niet haalt. Met veel misbaar de raadszaal uitlopen als protest. Met rollende ogen de handen in de lucht heffen als een opponent iets zegt. Allemaal om een beetje aandacht te krijgen van pers en publiek. Zelf waardeerde ik dat theatrale gedoe ook niet, ik vond het overdreven gedoe. Maar de tribunes blijven leeg. De klaagzang over saaie vergaderingen blijft bestaan. De burgers doen nog steeds niet echt lekker mee, behalve de ‘usual suspects’. Je moet dus wat. Daarom ben ik ben er anders naar gaan kijken. En ik kom tot de conclusie dat we het debat serieus aantrekkelijker moeten maken, als raad, als raadslid.
In het volle publieke licht zichtbaar maken dat je van standpunt wijzigt, vergt moed. Je loopt het risico dat je wordt weggezet als een slappeling of een draaier. Vandaag kan je er op worden aangesproken in de raadszaal, morgen op straat bij de bakker en volgende week op de ledenvergadering. En de krant verschijnt ook nog…. Hoe kun je een debat voeren waarin je een geloofwaardig je mening kunt bijstellen?
Fractievoorzitter en wethouder zijn belangrijke spelers op het politieke speelveld. Soms vechten zij om de macht binnen de gemeenteraad. Soms binnen de eigen partij. Het dualisme heeft de rolverdeling gezuiverd, maar niet persé vergemakkelijkt. Een fractievoorzitter die de wethouder weigert toe te laten in de fractiekamer speelt een politiek spelletje. De fractievoorzitter die de college-agenda samen met de wethouder bespreekt doet dat ook. Duaal samenspel gaat niet over het wel of niet met elkaar spreken, noch over machtsvertoon; het gaat over het besef van de rolverdeling en daarnaar handelen.
Normaal gesproken is deze tijd het moment om je als raadslid voor te bereiden op de aankomende kadernota. De jaarstukken zijn door college vastgesteld. De 1e kwartaalrapportage is ook onderweg naar de raad. Het beleid is volop in uitvoering. Het is tijd om je te laten informeren over de stand van zaken van jouw prioriteiten. Ten gevolge van de coronamaatregelen, ligt een gesprek op de markt, een ledenvergadering, een uitnodiging om bij de fractievergadering te zijn of een face to face spreekuur niet voor de hand. Gelukkig zijn er alternatieven om toch samen met inwoners, organisaties en/of je eigen achterban je mening te vormen.
Je wilde iets veranderen in de samenleving en je werd politiek actief. Die waarde die jij als raadslid wilde toevoegen aan de wereld, verandert niet door corona, of door de coronamaatregelen. Als je raadslid werd om op te komen voor onderwijs, voor jeugdzorg of verkeersveiligheid, dan is het belang niet ineens verdwenen.
Het is de vraag of de kadernota behandeld zal worden. Of deze kan worden vastgesteld. Misschien is het zelfs wel de vraag of de kadernota geschreven kan worden in deze hectische tijd. Het zal in elke gemeente verschillend zijn. En zelfs als de noodwet, die digitale besluitvorming mogelijk maakt, wordt aangenomen zijn er meerdere scenario’s denkbaar.
Eigenlijk was ik helemaal klaar mee. Ik verloor mijn portie flinkheid op het moment dat het kabinet de volgende serie maatregelen aankondigde. Tot 1 juni thuis. Weer een paar opdrachten verdwenen. Weg familieweekend. De moed zakte me in de schoenen. De online-bijeenkomsten die de afgelopen week in allerijl werden geregeld leerden mij veel, maar brachten nog niet veel energie. Het telefonisch coachgesprek met een goedgeluimde wethouder was een lichtpunt. Toch zag ik als een berg tegen de geplande online jongerentraining op. Herken je deze #corona stress-symptomen? Opgeven is geen optie, lees maar …
Het raadsinstrument Schriftelijke Vragen stellen geeft raadsleden de mogelijkheid om het College publiekelijk ter verantwoording te roepen. Iedereen kan ze zien. Journalisten zijn er alert op en gebruiken de vragen vaak voor een artikel. Raadsleden gebruiken de Vragen voor hun eigen communicatie. Twee vliegen in een klap dus: controleren en profileren. Of niet?
Het fractievoorzitterschap goed invullen is geen sinecure. Een fractievoorzitter is procesbegeleider, groepsbegeleider, coach, steun en toeverlaat tegelijk, maar moet ook gezag hebben en is gezichtsbepalend voor de lokale partij. Hoe vul je een dergelijke uitdagende, maar gecompliceerde, taak in?
Hoe vaak ben jij op zoek naar het juiste plaatje? Besteed je ook zo veel tijd aan het maken, ordenen en bewerken van foto's? Spaar je ook plaatjes voor ‘het geval dat’? Check je ook de rechtenvrijheid? Scroll je je ook suf door de emoticons om de juiste sfeer op te roepen? Twijfel je tussen foto, snapshot, film, animatie? We verbeelden wat af. Op insta, twitter en facebook. Als er maar een plaatje bij zit, ook al is het een -mwah - selfie of een rechtenvrij nietszeggend plaatje. Maar als politicus wil je toch vooral gehoord worden?
