De dag die je wist dat zou komen. Elke functie in de politiek stopt een keer. Onherroepelijk. Je weet alleen nooit precies wanneer. Hoe stop je op het hoogtepunt?
Ken je ze ook, die inwoners die eindeloos participeren, maar geen greintje respect op kunnen brengen voor het besluit? Of die actiegroep, die als een paddenstoel uit de grond komt maar alleen uit is op het eigen gelijk? Jij doet je best je luisterend op te stellen, maar zij geven geen sjoege.
Nu de verkiezingen voor de Tweede Kamer voor de deur staan en de gesprekken er over gaan, merk ik dat de ambitie-vraag zich ook opdringt in de lokale politiek. Fractievoorzitters zijn er al mee bezig, omdat het bestuur hen vaak betrekt in de eerste processtappen. Of omdat er binnen de gemeenteraad wordt gepeild en gepolst hoe partijen staan tegenover de formatie. Ja, echt! Nu al.
Het kan bijna niet missen dat je als raadslid bent aangesproken op het bericht over de boodschappenboete van 7.000 euro. Net als iedereen heeft het mij ook beroerd. Wat verschrikkelijk uitzichtloos dit moet zijn voor de betreffende vrouw – en misschien wel meer mensen. Maar het heeft me ook verontwaardigd.
Meeslepende, en vooral overtuigende betogen zou ik houden. Als eerste over verbeteringen voor fietsers: minder verkeerslichten die ook nog eens korter op rood moesten staan. Voor mij was evident: de oplossingen liggen voor het oprapen; iemand moet het even roepen. En dat zou ik dan wel even doen.
Maar wat zouden de Rotary-leden doen als zij raadslid zouden zijn? Verstandige mensen, toch? Leiders in hun vakgebied. Mensen die iets voor elkaar krijgen en zich inzetten voor een betere wereld. Totdat het over politiek gaat.
Toen ik eindelijk achter de eigenlijke reden kwam waarom ik geen lessen durfde te nemen, ben ik me anders gaan gedragen. Ik sprak erover met anderen en raadpleegde een ...
Het gaat om woorden, soms om letters. Wij, politici, kunnen er hele lange debatten over voeren. Prachtig! Allemaal in de hoop dat alles straks anders wordt. Op het zogenaamde partijcongres worden de amendementen ingediend en verdedigd. En dan wordt er over gestemd. Pas als de meerderheid voor is, is de tekstwijziging een feit. Ik hoop dat deze club het beter doen als ik indertijd. Ooit verdedigde ik namelijk zelf een resolutie op een partijcongres. Het werd een fiasco.
Ben jij een ochtendmens? Dan zul je het politieke leven af en toe vervloeken. Er komt geen eind aan de vergaderingen. Iedereen moet nog wat zeggen. Zijn plasje doen. Hoe reageer jij op dat oeverloze georeer? Laat je je er soms toe verleiden maar niets meer te zeggen? Of spreek je juist dat ene zinnetje uit: “Ik ben het eens met de voorgaande sprekers.”
Politiek theater. Dan denk je al gauw aan politieke spelletjes. Het slachtofferige klagen als dezelfde motie het voor de 3e keer niet haalt. Met veel misbaar de raadszaal uitlopen als protest. Met rollende ogen de handen in de lucht heffen als een opponent iets zegt. Allemaal om een beetje aandacht te krijgen van pers en publiek. Zelf waardeerde ik dat theatrale gedoe ook niet, ik vond het overdreven gedoe. Maar de tribunes blijven leeg. De klaagzang over saaie vergaderingen blijft bestaan. De burgers doen nog steeds niet echt lekker mee, behalve de ‘usual suspects’. Je moet dus wat. Daarom ben ik ben er anders naar gaan kijken. En ik kom tot de conclusie dat we het debat serieus aantrekkelijker moeten maken, als raad, als raadslid.
